Hayatımın ağaçı olan sevgili Babam ve Annem;
13 Temmuz 1989 da, Babamı
Kaybettiğimde, hayatın, yalnızlığın, yokluğun
Ne olduğunu öğrendim
Ne kadar sevgisini belli etmesede
Beni çok sevdiğini
Gönülden biliyordum, onun küçük kızıydım
Ben onun bir dalıydım.
Benim hayatta ayaklarımın üzerinde
Durmama sebep olandır.
Her zaman ” Kadının ekonomik olarak bağımsız olması,
Eşinin eline bakmaması gerektiğini” söylerdi
Benim, bağımsız, güçlü olma sebebimdir.
31.AĞUSTOS. 2008 de,
İkinci bir kayıp,
Babamın ve Allahın emaneti
ANNEMİ kaybetmek,
Bana yıkım oldu.
Beni kıyamayan, beni hep yanında isteyen
Sevgili Annem
Benim hayatımın ağaçı
Tamamen yok olmuştu
Dal olarak kalmış, kurumamak için
Hayat mücadelesi vermeye,
Kolay olmasada devam etmekteyim.
Her zaman yanımda olduklarını
Sevgilerini hissettiğim
Sevmenin, gönülde kalmanın
Başka bir şey olduğunu bildiğim
Sevgili Babam ve Annem
Nurlar içinde yatın
Sizleri çok özlüyorum.
Kızınız
12 TEMMUZ 2020 PAZAR